Sarmaşık çok sevdiğini söylemişti ağaca
İzin ver, sana sarılmak istiyorum demişti
Ağaç reddedemedi bu teklifi
Nede olsa sevilmek güzel şeydi…

Günler geldi geçti, yaz oldu kış oldu
Sarmaşık sarıldıkça sarıldı ağaca
Sıkılmaya başlamıştı ağaç
Ancak gururuna yedirememişti “çekil git demeyi”

Yeni filizler atıp, rahat yaşamak istiyordu
Fakat sarmaşık, sanırsınız gerçekten aşık
Taze filizleri de sarmalıyordu
Çare yok, ağaç fedakarlık etti yapraklarından

Umudu taze filizlerle yaşamaktı
Koskoca ağaç teslim olmuştu sarmaşığa
Bir gafletti başlangıç
Nelere mal olmuştu farkında olmadan…

Bir gün geldi bahçıvan;
Korku sarmıştı ağacı
Sıkıntı halindeydi, habersizdi yükünden
Bahçıvan kesiverdi sarmaşığı dibinden

Bir an baktı ki solmuş yaprakları
Bir hafiflik hissetti ağaç birden
Yeni filizleri, yeni dünyalar gibiydi
Sırtında yük olmadan yaşamak, rüyalar gibiydi

Sevdiğiyle beraber olmak güzeldi ama
Sevgi karşılıklı olmalıydı
Belki de daha doğrusu,
Sevgiler saf ve menfaatsiz olmalıydı…