Tanyeri ağarırken şafak vaktinin kızıllığında
ve seher vakti kuşların cıvıltılarında bulurum seni.
Ben sana koşarım, sen de bana
ve ben mutluluğa yelken açarım senin kollarında….

Yokuşlarda, sarp kayalarda rüzgarım,
kasvetli günlerde güneşim,
yağmurlu havalarda sığınağım olursun.
Gönlümü açarım hiç düşünmeden sana
ve ben mutluluğa yelken açarım senin kollarında….

Sırlarımı emanet ederim sırdaşım olursun,
hüzünlerimi bırakırım bağrında.
Sarılırım sana sımsıkı, sıcaklığını duyarım
ve ben mutluluğa yelken açarım senin kollarında….

Arkadaş oluruz,
yoldaş oluruz...
Ne sevinçler!…
Ne hüzünler!...
Ne aşklar paylaşırız seninle.
Ayaklarımızın taşlara değdiği günler olsa da,
’hay aksi!’ deyip geçerim inadına
ve ben mutluluğa yelken açarım senin kollarında….

Fırtınalı denizlerde dalgalar savururken beni,
umutları kendime sandal yaparım,
ve sen daima liman olursun bana
ve ben mutluluğa yelken açarım senin kollarında….

Sevdiklerimin hasretiyle kucaklaşırken sende
ve onlarsız olmaz hissiyle yoğrulurken bedenim,
başımı omzuna yaslayacak bir dost ararım,
fedakarlığı - vefayı sevgiyle kararım,
ve ben senin kollarında mutluluğa yelken açarım ….


-Zafer Yanık-