Omuzlarımda ağır bir yük,
İki büklüm ayaklar..
Bebek gibi ağlaşıyor kara bulutlar
Ölüm başucumuza konmuş
Can alıcı kuş gibi,
Alaycı bir uslupla ıslık çalmakta.
Vakit yüzleşme vakti,
Olmaz ki ölümün gündüzü ,gecesi
Ne kaldı geriye düşlerden başka,
Bu sokaklar bizim sokaklarımız değil.
Bu yollar bu kaldırımlar ,
Hepsi bize yabancı.
İnsanlık doğuştan yalancı
Dudaklarda gül yok !
Avuçlar soğuk ,
Üşütmekteler
Yoldaki kediyi bile .
Duygular robotlaşmış,
Fikirler yozlaşmış
Aslında, insanlık kendini kandırmış ...


Uzun bir tünelden geçmekteyiz,
Ne ışık var , ne trafik levhası
Hızla dümen kırmazsa , uyuklayan sürücü
Belli olmaz , kimdir ölen ,
Kimdir günahlarıyla kalan ?
Bu kısır döngüyü delecek,
Bir ışık , bir umut var biliyorum !
Ama nafile !


Sesimiz kayboluyor , sessizliğin içinde
Kopkoyu bir karanlık kalıyor geriye
Tünelin sonunda çıkılıyor ışığa
Haydi insanlık diyorum ,
Haydi ! haydi !
Nasıl tırmanır duvara kedi
En yükseğe
Yükseğe !

Şiiri birlikte yazdığımız arkadaşım Vecdi Murat Soydan ’a teşekkürler..