Binlerce mısra yazsın, binlerce de şah beyit;
Kim senden daha fazla sever ki bu milleti?
Görmemişse cepheyi, milleti tümden meyyit
Nasıl anlatabilir düşülen o zilleti?


Var desem yalan olur; yoktur da söyleyemem
Bir millete milli marş söyleyen sözler sende
Sensin en birincisi; bilir, söyler, hak yemem
Hem milleti en güzel eyleyen gözler sende


Onur sende, nur sende; bilmezlere sözüm yok
İlla ki şiirinde isim mi verecektin?
Kalp gözü kör olup da konuşana tezim çok
Sen ey merhum Akif’im, sen çok çileler çektin


Çanakkale’yi andın ölümsüz bir destanla
İstiklal savaşında adım adım gezerdin
Ciğerlerinden yandın koştun her zaman canla
Bu yurdun yurtluğunu yüreğinle sezerdin


Sonrasında imarda, ilimde ve irfanda
Koşup bitmeyen azmin, imanınla çalıştın
Hem sahada, dergâhta, her yerde aynı anda
Mabedin atalardan; kürsüsüne alıştın


Süleymaniye dedin, en sakin mekân bildin
Türk demene ne gerek; amelin, niyetinle
Sen ki çıkıp kürsüye hakkı haykıran dildin
Sen Türk’e hep âşıktın tüm aleniyetinle


Oturup açlık ile ayniydin milletinle
Hemhal oldun yürekten, tavırların açıktı
Gülmedin hiçbir zaman nalân cemiyetinle
Seni anlamayanlar hem meczup, hem kaçıktı


Rahat uyu dergâh-ı Taceddin’de şairim
Hatamız çok, mahcubuz işi sıkı tutmadık
Kimler çalabilir ki hakkını söyle mirim
Haddini aşanları derdest edip atmadık


Ey istiklal şairim; gönlü dağlı Akif’im
Ben ki Asımın nesli, Hakka ezel sözüm var
Duy sesimi ruhunla, yorgun dizinde lifim
Ben Türk’üm! Kâinata daim açık, gözüm var


Güneri Yıldız (Elazığ, 23.12.2010)