4
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
1456
Okunma
İstasyon caddesinde durdurdular beni
kimse görmedi
dalgındım ve yabancıydım her yere
saat biri vururken
dört kirli yüz
dört meymenetsiz dikildi alnıma
tuttular yakamdan bırakmadılar
bir andı
belki de sürmedi
istasyon caddesinde durdurdular beni
kimse görmedi.
İstasyon caddesinde vurdular beni
kimse bilmedi
acemi bir yolcuydum sadece
hiçbir şey bilmiyordum
ulu orta
şehrin gözleri önünde vurdular
kalakaldım, upuzun ortada
bağırdım kimse gelmedi
istasyon caddesinde vurdular beni
kimse bilmedi.
İstasyon caddesinde unuttular beni
kimse dönmedi
dostlarım!
gözlerimin önünde durdular
ve çekildiler sonra
tek başıma, gariban, kimsesiz
kucağında nefessiz
istasyon caddesinde unuttular beni
kimse dönmedi.
Ahmet Selim GÜL
(10.01.2001)