Yalnızlıktan kastım terkedilmek değildi
Böylesi afallayacağımı düşünmemiştim
Bir sokak öteye geçemedim bu karmaşada
Karmakarışık bir takvim...



Adını andığım eşyalar saklambaç oynuyor gün boyu
Bulamıyorum mesela son yazdığın mektubu
Okurken bir kar tanesi serinliği düşmüştü enseme
Daha sonra her gece yuvarlandım bu uyurgezer şehirde
Ve sen çığ oldun dayandın pencereme.

Durma orada!
Soğuğunu da al git
Sıcağınla gel ömrüme...



Oysa başlamadan ne güzeldi bu aşk
Başlayınca bitiverdi işte gözlerinden dolup taşan titremeler...
Ve sonra aklımı zorluyordu aynı dizeler :
’Ana gibi yar olmaz’

Gerçekten de öyleler
Ah şu anneler
Ne yalan var mayalarında
ne dışa vuran miskinlikler...
Sadece sevmeler
Her halinle sevmeler...


Peki ya sen
Ne zaman ’anne’ olmayı düşünüyordun
Hiç olmayacak mıydın
Bu yaman çelişkiyle bitirdin beni
Ey sevgili
Umudumu hangi rıhtıma demirledin de
bu ağır şiirin ortasına devirdin beni


Peki ya ben
Ben hep beni ’ annem’ gibi sevecek birini bekledim...
Gel gör ki sevgili:
Sen ’hain evlat’ oldun ama ben
seni ’ANNE’ gibi sevdim...


Mehmet Salih Oral