ithaf / mori kız’a






ne kadar sönük balıkçı fenerleri kıyıda
ve ne kadar çat kapı dalgalar
sepya rengi





kayboldu
dilimin kumru kuşları
iki kent arasında
güneş attı beni kalbinden mori





tutuştu gemiler
dipsiz bir kuyu uykusu kül
öptü göğsümü
morca dağları okşayan rüzgâr
çürüdü vişne bahçesi
saçımın çığlığında
kırkikindi yağmuru






Mavisi yitik deniz besledi içim
Düştüm sisin öte yakasına seninle
Çilli begonyalara ağladık
Ay tamamladı kendini kapıda
Geçip gitti düş balığı





güneşi kim söndürdü tenimde mori
kırağı gözlü haziran
üç vakti gergefleyen yağmur mu yoksa
pencere önü cinayetleri
gidenler ve kaybolanlar
ne çok çocuk ölüyor mori





mesele ölmek de değil
bir kurşunun ne isteğidir kuşlardan
söz düşer büyür cephanelikler
gök flu


...


çok şarkı söylemeli mori kız
denizin kenarında
belki de ölmez balıklar




Aysu