Keşke tanımasaydım seni,
O zaman böyle yanmazdı içim.
Benim de, ağladığım zamanlarda,
Gözlerimden kan yerine;
Yaş akardı, sicim sicim…
Gülmek zahmetli olmazdı bu kadar,
Kayıp gitmezdi elimden umutlar,
Olmazdım belki de böyle, isyankar !

Keşke tanımasaydım seni,
Kalbim sakince atardı belki!
Bu kadar üşümezdim o zaman
Ve nefret etmezdim uykulardan.
Günlerce sabahlamazdım,
Ve geceler boyu yıldızlara bakıp,
Seni sayıklamazdım…

Keşke tanımasaydım seni,
Belki hayallerim yıkılmazdı.
En tatlı anılara bile
Göz yaşlarım karışmazdı.
Baktığımda maziye,
Ben de güzellikler görürdüm;
“Öylesine” yaşamazdım bu hayatı…

Keşke tanımasaydım seni,
Tek dostum yalnızlığım olmazdı.
Severdim belki ben de geceleri,
Düşman olmazdım karanlığa.
Her düşündüğümde seni,
Yokluğun beynimi kemirmezdi;
Ve yüreğim buzullara dönmezdi…

Keşke tanımasaydım seni,
Ve görmeseydim gidişini…
Şimdi bu acı benimle büyüyüp yaşlanacak,
Ve ancak ben gözlerimi kapatıp
Sonsuz yolculuğa başladığım gün son bulacak…
Ne kadar gitsen de bu yürekten,
O üç kelime baki kalacak
“ Keşke tanımasaydım seni …”

Ramazan Gökce