Anlamsız, ellerimde çakıl taşlarını biriktiriyorum
Atmak için değil
İkisi arasında bir kıvılcım bekliyorum
Suya atılacak daha çok şey var sanırım


Düşünceler


Ya da batmış hayaller
Hep Karadeniz olacak değil ya
Birazda bizim kuyuya fırlatalım
Çıkarmak için kimse uğraşmaz bizden akıllısı yok sayalım


Ve ben sana biraz kendimi anlatayım


Rüzgârlar saklardım saçlarımda
Ayaklarımın batıklarından çıkartırdım ahlarımı
Kan damlayan yerlere sevda yazardım
Arada bir sokağın gürültüsünden kaçıp
Evim dediğim viraneye saklanırdım


Uyku nöbetlerimdi sabaha yakın üç araları
Uğultulardı uykularımda konuşan
Oysa ben hiç sayıklamazdım
Onların susmazdı dilleri


Anlıyor musun deli değilim işte
Çakıl taşı biriktirip kuyuya atmam
Karadeniz in kaderini değiştirmek belki de


Deli değilim anlasana
Uykularım kaçık sadece
Onlar yağıyor gecelerime


Anlamsızdı değil mi?
İnanmayacaksan, çakıl taşlarımın hepsini atıyorum
Anlama bürünsün
Bundan sonra ellerimde çakıl taşları toplamıyorum

…

İnanmıyorsun (um) hala bana
Deliliğim aslında beni sınamakta
Saklandığım virane odalarında
Düşler kararıyor üçe beş kala