Bir yetim çaresizliği yaşamak istemiyorum
Ayaz yemiş sokaklarında İstanbul’un,
Anla beni ne olursun!
Kırlangıçlar bile bir zamanlar,
Bizden öğrenmişti sevmeyi.
Ve sen bunu bile bile gidiyorsun ya!
Gitme, kahırla anmak istemiyorum adını
Her akşam vurduğunda ay ışığı
Boğazın karanlık sularına pervasızca.

Biliyorsun,
Zaman hep yıkıp gidenlerin enkazıyla dolu.
Her nereye dönsen ve her nereye baksan,
Takılır gözlerine iç yakan buruk bir hikâye.
Ağlarsın, kırılır kolun kanadın.
Gücenmesin İstanbul ama
Bir enkaz da ben kalmak istemiyorum
Senden geriye bu şehirde.

Hele isyan kokan yalnızlıkları,
Hele duvarları kanatan çizgileri,
Hele acıyan gözlerle bakan masaları
Ve nefeslerini aşağılık yüzlerin
Nefesimde, tenimde, düşlerimde istemiyorum.

Anla beni ne olursun!
Beton yığınları arasında bırakma gözlerimi.

Bilal DURAN (suskunşair)