Yaşadığın şehrin sokaklarına g/azap gibi çöken
Ayrılığın gözlerine
Tül diye,
Kirpiklerini indiriyor uçan melekler,
Sol yanım acı,
İçten içe acıtan bir sancı,
Karanlığa düşer bir yolcu,
Bilinmezde bekler bir hancı,
Sağ yanımda alev alev bir har,
İçimde yanıp sönen bir nar,
Hiç bitmeden süren hastalıklı bir bahar,
Soluduğum her anda tükenmeyen bir ezam var...

Bana hediye diye marazlı bir bahardı getirdiğin,
Sen bana yerine getirilmemek üzere verilmiş bir
Umuttun tanrıdan,
Ne ayrı
Nede gayrı
Olabiliyordu gözlerde ağlayan sözlerimiz,
Demir bir paranın ön yüzü ben,
Arka yüzü sen gibi bir aşktı bizimkisi,
Ne kadar ayrılmak istesekte,
Kopamazdık hiçbir zaman
Bu kadar
Birbirimize sırt sırta verip
Dayanmışken,
Ayrılamıyordu yollar başka caddelerin içinde
Barınan yaşamlara.

Çıkmazdı bütün sokaklar,
Aslında kendi karanlığımızdı
Mum yakmaktan ürktüğümüz,
Ve hep
Karanlıkta pusluydu bakışlar,
Hâlbuki bir ışıktı cılız
Ve zayıf bile olsa,
Yanan ve gözlerine bakınca,
Görmek istediğini anlatan...

Pusar kalır yokluğunda ruhlar,
Dinlenmez bir daha aşka eren baharlar,
İçerideki kırık plakta,
Yükselir hüzzam makamında şarkılar,
Dönülmez olur ufukta sevdalar,
Her bir ilmeğinde yalnızlıkla örülen yarınlar,
Yazık,
Sana, bana, bize yazık...
Umutlara, hayata ve yarınlara yazık...
Can’a,
Canan’a
Doğmayan çocukların ismine kurduğumuz hayallerimize yazık...
Beni burada bırakıp,
Gidipte dönülmeyen bir gidişin
Son seferine bilet aldığın ya sevgili,
Asıl sana yazık...

Güliz KATKAR