Çöplüğe atsaydın sevgiyi naylon bir torbada
toprağa ekseydin,başağa dursaydı yürek
gölde nilüferler açsaydı
ışık boyunlu bir kuğu süzülseydi
başını gömseydi suya,kökleri gibi çiçeğin

bir yağmur damlacığına bıraksaydın
kirpiklerinden düşseydi yolcuların
terli alınlarına yansısaydı gecesiz bir ay
çocuk gerçeğini çizseydi ressamın elinde
kara gözlüklü adamın düşleri ağarsaydı bin ekin

susmasaydın sevgiyi dağlara bağırsaydın
su bağrını sunardı dağ ,bülbül dilinde
bir meşe toplardı yeşilleri bir araya
kiraz kulağına takardı kızların
patiska örtülerine işlerlerdi menekşe ,gül

açılırdı sevda yumak yumak ellerde
bir ele kazısaydın dokunuş selinde
şenlik yerine dönerdi büzülmüş kalabalık
diriltmek adına ölümü alnına yazdığın halk
kara silâhtan daha kara, kara aydın

köklü ,topraklı sevgiyi alsaydın eline
yok saymasaydın
yeterdi ölüp ölüp doğmaya


bütün yüzlerim gülerdi mavi baharlı
güneşli gece,kız yüzlü ay
ince bir adamın dilinde okurdum yaşamı
sıcak bir çay gibi içerdim sonra
benden öğrenirdi çocuklar gülmeyi

5 12 1993