Yapamıyorum

Açamıyorum kapılarını umut ve sevincin
Gelip geçeni seyrediyorum sadece
Kapı ardındaki deliklerden
Diz çöküyorum, kapanıyorum yere
Toprak olurcasına, inciler süzülüyor yanaklarımdan
Çığlık çığlığa bağırıyorum ama
Sesim pencereleri aşamıyor.
Kimse duymuyor, kimse bilmiyor ıstırabımı
Bir tek soğuk duvarlar ve aynalar şahit.
Kendimi dışarı atıyorum sonra
Yağmur yağıyor, hava soğuk ve öfkeli
Bu benim hüznüm diyorum işte gökyüzünü saran
O zaman yağmur artıyor, yapraklar süzülüyor.
Bazen kalabalık duraklarda kayboluyor
Bazen de direğe yaslanmış buluyorum kendimi
Ne adım atacak halim kalıyor ne de bekleyecek.
Bir umut perisi görüyorum bazen
Okula giden çocukların yüzünde
Gülümsüyorum birkaç saniyeliğine
Sonra geçip gidiyorlar yanımdan sessiz, usulca
Geçiyor bu büyülü an ve hüzün kaplıyor her yeri
İnsanlar görüyorum el ele tutuşan
Sarılmışlar birbirlerine, tek bir vücut olmuşlar sanki
Yarım vücuduma baktıkça imreniyorum onlara
Akşam oluyor bir meyhanede soluklanıyor,
Bardağı taşırıp, şişenin dibine vuruyorum
Geçmişin yıkık hatıralarına gidiyorum
Radyodaki hüzzam nağmeleriyle bir an.
Artık içimi ısıtmaya yetmiyor aldığım yudumlar
Ne saati hatırlıyor, ne günü ne de ayı
Doğduğum günü lanetliyorum masadan kalkarken
Dünyam dönüyor, insanlara çarpa çarpa yürüyorum.
Alıp başımı gidesim geliyor uzak diyarlara
Eğer haksızlıklara karşı çıkamıyorsan
Yenilgiyi kabullenip gitmeyi bilmeli insan
Kendimi yırtıyor, parçalıyorum ama gidemiyorum
Ben buyum işte diyorum korkağım
O kadar alışmışız ki başkalarının hayatlarını yaşamaya
Başkası için düşünmeye, gülmeye, ağlamaya
Sonu da onlar getirecek sanıyoruz, biz yapamıyoruz
Deniz havası almaya gidiyorum bazen de
Gözüme balıkçının oltası takılıyor, ucunda bir balık
Çırpınıp duruyor hayata tutunmak için
Balıkçı bir balığa bakıyor, bir denize bir de kovaya
Sonra merhametli balıkçı azat ediyor balığı
Balık yine devam ediyor denizde süzülmeye
Ama yüreğinde ömrünce taşıyacağı yara iziyle…
A.Ö