(mesela bir gece yarısı, haydi gidelim demişsindir, gitmişizdir)

. . . . .

/oysa o saatlerde tayyareler intihar, trenler ölü, gemiler ise batıktır/

nasıl da silindi kulağımızdan çıkıp, boşluğa atlayan motor sesleri
duymuyoruz çığlıklarını, alnımızın ortasından geçen vagonların
hani nerede denizi çekilmiş iskelelerin, alabora yüklü gemileri
yolcusu olmak için böyle düşerken yola, istikameti kayıp yolların.

/biz de, bir denizden çıkar, nehir olur, akar gideriz dağ doruklarına/

süvarisiz, kırbaçsız ve ayarsız sürat ile, bir yılkı atı ezberinde
savrularak pusulasız rotasında, körebesi olup çoban yıldızının
gökyüzünün bulutsu dalgalarında yahut bir masal gecesinde
kaynağı deniz nehirlerden akıp, dökülürüz doruklarına dağların.

/sırılsıklam dans eder gibi, süslenmiş gerdek dünyasının yollarında/

vals ritminde sevişmeleri düşün, yürekler birbirine kördüğüm
duvar boyu şömine alevinde, canlandırılmış hayal şatolarının
ismi yok, bilemiyoruz desek bile bu yaşayıp gördüğümüzün
tarifsiz keyfindeyiz, tarifesiz seferlerle çıktığımız yolculukların.

/ve aynı frekansa kilitli yüreklerle eşlik ederek, aşk manifestolarına/

bir dua işte bu mevsim görüyorsun, vuslatı açmış çiçek gibi
hele bu delirmiş saatlerde ve hele gözlerimdeyken gözlerin
ve kulaklarımda yaşanmamış yaşamların bir aşk şarkısı gibi
her dinleyişimde başa sararken, “seni seviyorum” diyen sesin.

/ama birden hani der bir ses, bana papatya toplayacaktın kırlardan/

. . . . .

(bir gece yarısı, haydi gidelim demişsindir ya da bana öyle gelmiştir)
.
.
. . ,

En güzel kır kokusunu takip ediyorum… O önde, ben hemen arkasında…
Ama birden nasıl oluyorsa, uzak çöllerde ve kurumuş vahaların susuzluğunda kupkuru buluyorum kendimi. Demek papatya mevsiminde değiliz diye düşünürken kumlarda resmigeçit yapan güneş gölgelerine takılıyor son olarak gözlerim. Hepsi de ne çok sana benziyor ve sanki bana ya da papatyalara… Gözlerimden düşmeden buharlaşıp kayboluyor yağmurlarım… Gülümsüyorum.


Cevat Çeştepe