Kanaviçe atlat benim için bir hüzün atağı gibi
ardından gömleğim deli, bana sahip olmadan
ve soncadan yoncalar dök ardımdan beş yapraklı karınca kanaatimce...

beni var olmamla yor
yok olmamla yoğur.
ama sebebini
ezberlemeden google bakmadan
sevdiğin şaire şikayet etmeden
anlarmış gibi yapmadan
ağır ağır ağırla
hava atmadan
koyul
delil getirmeden deli getirde
aklına
beni ve bana sayıklandır onla bunla şunla

kaçıncı tekerrürümden başla...
çünkü ben senin tamda dibe vurmuşş halininin tekil
zafiyetinimdir kuramadığınım kurumsal yalnızlığın
herhalde ki dağınıklığımın tutkulu ve tek zaferi
her hayalin hayaleti taşralı öz güvensizliğinin
kahramanıyım...

iyi anla anka dilimi
.
ben yardım çağrıyanıyım bir bir cançekişene..
ne lüzumu var demeyip çekip gitmeyeniyim
tıpkı yeni

yangından allahtan sevgileden ölümden her peyzaj mimarisinde ki
beş çayın ve her tevekkülde ki yangına körükle gidişin
ve her yandığında
ısmarlanaşım seni gerçekten öldürmüyorsa o vakit
dosdoğru yerdesin

henüz anlaşılamadığımız diyalikteyse
ne den böyle yazıyorsuna
cevabım

kendi oltasına takılmayı sevmek sevindirmek biraz yanağı okşamak gibidr dediğimde delisin diyorsun ya
zayıf ya neden çünkü yanağına takılıyor o olta ve çekiyor canı acıyana dek ve üstelik sevimli ve güleryüzlü şiir
şair
kendini anlatmak zorunda kalınca
sevmedim sevemedim
bu ucuzluğu o yüzden hep maske ve siper
anladın mı aspirinim...

ve hüzün benim anlamam için ilk selam şeklidir..
netse vakit tamda kuytu mağra
sızlanarak ama sızlamadan
aşkı anlatma becerime ben
şeytanın travmasına başı na taş şevkati geliştirme

üzreyim
üstünüm kibir dışındaki vesveseye hararet edinircesine
yalnış anlaşılmaya muhal derinlikten gelip geçmeye izinle
çaldığım kapı arafımın zerafeti
musanın şeriyatını artık horgören hızırın teredütüyle

aşk bana şunu söyle artık
çok konuşkan kalbime

nazar değer mi

ve leyla
artık gider mi üzülmeden...

ben Allaha başlasam...