Düşlerim kimsesiz bir evlat boşluğunda
Sahiplenmeyi bekleyen bir hayata
Kenara sıkıştırılmış bir papürüs kağıdına
Yazılmış , karalanmış ve bir ucu yanmışta olsa
Elimi bırakma...

Metrolar serin ve dipsiz kuyu gibi derinken
Kalabalığın içinde sadece gözlerin ve ben
Kapılar özgürlüğe açılır gibi koşar adım
Elim eline kenetli çekiştirirken seni
İnsan yığınlarını aşıp ilerliyoruz

Aniden duyulmayacak bir tonda
İçimi yırtan dur sesini işittirdiğinde
Karşımda kapılıp kaldığım gözlerinde
Büyütemediğim ,gülümseyen bir çocuk var sende de

Kapılıp an ve anların coşkusunu yaşarken yüreğim
İçime çekip mis kokunu sarılıyorum sevdama
Gülümsemenin ardından çıkan yedi rengi izlerken ben
Bedenimde patlayan volkonlara teslim ediyorum kendimi...


Dünya sahip Çıkılmayacak kadar büyükken ,
Gözlerinde bir hiçmiş...

Sevgim okyanuslarda bir su damlasıyken ,
Sol yanına can verenmiş...

Canım , sevgim sana helalken ,
Duvarlarım Başkasına yükselmiş...

Kim Bilebilirdi bu günleri yaşatabilecegini ,
Dünyam olmadan önce...

Ahirime Adını Zikretmeden önce...

Söyle

Tuttuğun elimi bırakmamaya yemin edermisin sende...


Yunus Özkan