2
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1098
Okunma
gökyüzü ne kadar da dağınık; saçlarını açınca sen
diğer bütün kadınlar örtünüyor içimde
bir sen soyunuyorsun sayfa sayfa
dinsiz bir yalnızlığa inen o hüzünlü kitapta
bir sensin kaybolan içbükey bir kalabalıkta
sen, esareti soyundan gelen bir çingene ressamın
mavi duman boyalı bir evde ölü bulunmuş düşüsün
ne gezegenler soğumuş bıraktığın boşlukta
hep batıl öpmüşsün birilerini, sarhoş bir kevaşenin
kavisli dudaklarıyla
hep eksik kalmış renkler, tanrılar yeryüzünden çekilmiş
gökyüzü ne kadar da dağınıkmış sen saçlarını açınca
ve ne kadar da çok denizmiş gözlerin öyle bakınca
dokun, içimdeki pürüzsüz yabancıya
ve anla
berrak bir cümle yok heybemde
ruhumun bulanıklığını getirdim sana
5.0
100% (1)
Cevap Yaz