istanbulda boğazda
duvar dibine oturmuştu martılar

şöyle konuşuyordular
nerede kaldı diyorlardı bizim balıklar

garson birden yanlarına geldi
ve dedi ki onlar çok geride kaldılar
lüferler palamutlar çinekoplar


hiç unutmuyorum
eski kelebek vadisindeki kelebeklerin türküsünü
kozalarından çıkmadan evvel derslenirlerdi
söylem öğrenirlerdi
kırlanğıçlar aynı yuvaya dönerlerdi


şimdi terkedilmiş bir çok gönül görüyorum
yalnızlığa mahkum edilmiş
bu kalabalııkta bile
kozalar terkedilmiş


renkler alabildiğine karışmış
denizin yosun rengi gözlerine bakıyorum
ufuk göz gözü görmez dumanlı
umut her canlının bakışlarında gizli
bir gün hadi bir gün diye hep heyecanlı



yarim kaç gün oldu istanbulu mesken tutmayalı
kaç yıl oldu yedi tepesinden istanbul duyulmayalı
çaresiz martılara balık sofrası kurulmayalı

ben istanbulu alıp gidiyorum buralardan!
kaç yıl oldu istanbul istanbul olmayalı........