Seher vakti, şakır ! sarı gülde bir bülbül,
Dinler bir aşık, göz yaşları dökerek,
Vermek ister, o aşığına bir tek kırmızı gül,
Yalvarır güle, açtır al gülü diye diz çökerek.

Anlamıştır bülbül, o aşığın derdinden,
Sıçrar daldan dala, aranır aşık al dediğinden,
Bulamaz, vardır bahçede yalnızca sarı gül,
Çırpınır ! aşığa kırmızı gül veremediğinden.

Ağlar bülbül seher vakti, yalvarır Tanrı ya,
Açsın der, gül dalından al bir konca,
Söz verdim deyip, şakır ! başlar yalvarmaya,
Açsa da durmaz, solar gül !sabah gün doğunca.

Öter o bülbül, her seher vakti gülün dalında,
Açmaz bir türlü al güller, o güller bağında,
Sapsarı keser dallar, bülbül yalvarıp dursa da,
Aşık ise üzgündür, boğulur göz yaşlarında.

Bülbül küser, açmadı bir kırmızı konca diye,
Konmaz artık seherde, uçar gider başka yere,
Ağlar namelerle, aşığa al gül sunamadım diye,
Üzüntüsünden ağlayarak,ölür kalır o bülbül