-Bir insanı ülkeden çıkarabilirsiniz
Ama ülkeyi insanın içinden çıkaramazsınız-

Kiracısı olduğum sokakların
Küçük kerpiç evleri vardır
O evlerin bahçe kokan balkonları
Ses etsen dışarıya gümbür gümbür
Laf taşıyan duvarları vardır Ahmed Abi




Mutfaklarda kekik
Ocaklarında çorba tüter
Geçer zaman
Akşam üzerine çöker
Bir memleket uykusuna döner
Ahmed Abi




Camilerden Sinan
Çeşmelerinden su akar
Işıklarını yakar Selimiye Kışlası
Ahmed Abi
Önünden nöbetçiler geçer, Memed’ler, Deniz’ler
Işığı, saçının beyazına benzer
-Ayışığı su içer birazdan-




Dert, derde benzer Ahmed Abi
Namusluca biten kavgalar gibi
Bir dostun kalbine kadar çıplaktır
Vurularak yaşıyordur sözgelimi
Konakladığın gerçekler gökyüzü altındadır
Teraslar kuşlarındır
Yağmur, çiçeklerin
Namlusunundur bir kurşun
Söz dilden çıkmayınca, güzeldir
Güzeldir kalpten gelen ses
Ahmed Abi




Sürgün gittiğin aşklar tanıdık
Hasret sevdandan almıştır içini
Yıldız kaydı diyelim
Diyelim ki bütün yıldızlar onayladı bunu
Yıldızların ruhu kararır mı Ahmed Abi
Dilini bilmeyen var mıdır aşkcanın ?
O sürgünlerden dönme sakın




Bitmeyen, şarkılardır
Yolculuğu kısaldıkça insanın
Bir memleket uzaktanda güzeldir Ahmed Abi
Çocuklarınla güzeldir
Kadınlarınla..

Ahmed Arif’e







Devin Karaca