Hayat sonunda bize okumayı öğretti,
Gözlerden kaçırmışız satır aralarını.
Okumayı sökerken,çoğu zaman terletti,
Hep üstümüze geldi yaptı hamlelerini.

Yaptığı hamlelere karşılık veremedik,
Köşeye sıkıştırdı,yeter dur diyemedik.
Mücadele hep lafta;kaldı beceremedik..!
Üst üstüne indirdi vurdu darbelerini..

Başımızı eydirdi,süründürdü bir ömür,
Bu yaşıma geldm de,canım yerde sürünür..!
Serçeler ağlamazmış,ağlarsa o gün ölür,
Bu nasıl sabır dedim saydı sebeplerini.

Bir serçenin sabrına erip ulaşamadık,
O yürek yokmuş bizde,ağladık duramadık.
Ağlamadan bir tek gün,olmadı yapamadık,
Sonunda yaş kalmadı,soldurdu güllerini.

Hayat acımasız da yaşamaya değermiş,
İnsan ne biçecekse tarlasına ekermiş.
Ektiğini gün gelir deste deste biçermiş,
Tadı acı da olsa toplar meyvelerini.

TİRYAKİ de topladı ektiğini sonunda,
Acıdan da betermiş,meyve zehir tadında..!
Herkes zehirli tohum ekmiştir hayatında,
Şimdi tek tek topluyor o gün ektiklerini...