Kirlenmişti Dünya..
Solmuştu Güneş..
Ve Ay ;
Bulutların arkasında kalmıştı..
Gece alabildiğine Karanlık…

Solmuş dudaklarım, birazda kirlenmişti,
Yalan kokan nefeslerde..
Hiçbir şeyi kirletmemekti;
Niyetim, Sensiz dudaklarda yok olmaktı..

Yutuyordum yalandan ayaz akşamları,
Ciğerlerime doluyordu o soğuk poyraz.
En yeşil çimenlerin ıslak uçlarındaydı
Gerçekler o kadar içerilerde.

Yokluğuna anlatılan masallar kadardı Aşk,
Zemheri bakışlarda batan siyahlıktı yüreklerdeki..
Ve gözlerdeki yorgun ferdi,
Kirli Beyaz’dı Aşk..

Beyazı bile gitmişti işte!...
Kirli kalmıştı sadece cümleleri kaybolan dudaklarda..
Ben bu kir’le öpmek istiyordum dudaklarını,
Kaybolan cümlelerini bulmak için…

Dudaklarımın dudaklarına değmesiyle,
Temizlenirdi yine her şey biliyorum…
Derdim sadece temizlemekti..
Kirlenen Aşk’ı,
Kirlenen Cümleleri..
Kaybolan kelimeleri bulup,
Yeniden başlamaktı,
Kaldığın yerden Aşk’a…



(Dört-Ekim-İkiBinOnBir*16:10)
Nevin Akbulut