Ateşi sen yakmıştın, ben ışığına geldim.
Karanlıktaydım; aydınlığa çıkmak istedim.
Yalnızlıktaydım; sıcak bir gülüş,
Dinleyen bir dost,
İçten bir samimiyet.
Ateşin beni saracağını, aşk olacağını,
Aşkın, böyle yakacağınıda bilemezdim.

Fırtına sonrası denizde yan yatan bir gemiydim.
Daha büyük fırtınalarda görmüştüm.
Batık bir gemi olmamak için direndim.
Senden, limanım olmanı istemedim.

Küçük bir ada gibiydin bana.
Dalgalarla geldim, ışık yakan kıyılarına.
Yeniden yüzebilmek için,
Sende dinlendim,
Fırtınalar dan saklanıp,
Sevginle güçlendim.

Liman olamazsın bana,
Rotam çizilmiş benim, üzerinden gitmeliyim.
En deli, en zayıf, en kötü halimdi gördüğün.
Sevdiğini söylediğin.
Oysa; neler verebilirdim.
Mutluluğa dair hiç bilemediğin.

Ateşi sen yakmıştın, ben ışığına geldim.
Arada körükledin, seviyorum dedim.
Ama; yandığını hiç göstermedin.
Benim yanmamı izledin.

Bu satırlar son artık, yüreğimde yorgunum.
Şiirlerimde yorgun.
Bunca zaman çok konuştum,
Artık susmalıyım aşkım.

Sadece senin açabileceğin.
Mühür vurdum, şiirlerime, satırlarıma.
Aşkımı anlatmaya.
Yandığını göster bana!
Yada sök al mühürümü dudaklarımdan!
Hiç konuşmadan bir çırpıda!...

V.Kayra