ÇOCUK

Bir gece iniyor bombalar üzerine
Mermilerin renk şöleni de o gece
Susacak sanıyor çizmelerin sesi
Ama susmuyor
Gece kadar karanlık yürekleri
Ölümler taşıyor köye birileri
Ulaşamıyor çocuk
Aşamıyor yüreklerdeki dikenleri


Yaklaşıyor mermi sıcaklığı
Ve çirkin bir yüze dönüşüyor sesler
Bir komutanın mide gümbürtüsü değil bu
Ölümün yakışıksız kahkahası
Ve mitralyöz
Ve pimi çekilmiş bir el bombası
Ve inmeye hasret bir bıçağın kafa tutması
Düşmanı oluyor çocuğun insanlık
İnsanlık bir çocuğun gözlerinde alev alev…


ANNE

Kendinden vazgeçişe doğru akıyor zaman
Zaman yaralı, kan akıyor her tarafından
Bir cellâdın az sonrasına kilitleniyor
Bir yavrunun ölümüne hazırlanıyor anne
Bir dünyanın cılız bir sırta yüklenmesi…

Öyle basit, öyle kolay ve çabuk yapıyorlar ki
“Minik bir bedenmiş” diyor biri
Öteki “ bıçak işlerine sokmayın mermileri”
Kurşun sayısına acıyan komutanın hayıflanması
Ve gözleri gördüklerine dayanamayıp yırtılan
Tüm kanı gözlerin çekilen annenin kuru bakışları…

Ve sesler uzaklaşıyor…
Çizmelerin gıcırtısı sessizliğe bırakıyor yerini
Anne başına inmiş gökyüzüne dönüyor
Minik bedeni dururken yanında
El açıyor tanrıya;
“Ne olursun al beni de yanına”

TANRI

En başından izliyor tanrı
Utanıyor, çekingen konuşuyor
Söylenecek sözü olsa, Cebrail o an inecek
Özür dileyecek köylü anadan…
Çağırıyor dört meleği, “halime çare “diyor, “ne yapmalı?”
Atılıyor Cebrail;
“ En güzel telafisi barıştır savaşların…”
Azrail iradesiz;
“Savaşsız kalacak komutanları ne yapmalı?”
Mikail öfkeli;
“Dalı kırılmış ağaca en güzel hediye, başka dalları kırdırmamaktır”


Tanrı al diyor canları
Ve Azrail alırken komutanların canını
Cebrail tanrı ol demeye bile kalmadan iniyor
Tutuyor elinden küçüğün, can veriyor
Mikail müjdeliyor barışı
Fısıldıyor annenin kulağına; “ ölümler bitti” diye
Kuru gözler ıslanıyor, tüm çiçekler delice
Az sonra çocuk yeniden doğdu diyor biri
Ve barış koyuyorlar yeniden doğuşun ismini
Barış kalıyor sevinçlerle el ele
Geriye ise; bir komutanın çirkin ayak izleri…