Ben bir Çingene’yim..
Göçebe yüreklerde..

Ne zaman evi’m bilsem bir yüreği,
Hep sokakta kaldım sonunda..
Her El’e dokunuşumda fal ile,
El oldum sonunda..

Ne zaman dokunsam bir Yüreğe,
Yüreksiz oldum yolunda.
Ne zaman değse gözlerim, Gözlere,
Kör oldum sonunda…

Ellerime dokunan eller; avuçlarımı yaktı,
Evime dokunan eller, evimi yıktı,
Elime dokunan eller; Yüreğimi yaktı..
Fal kadar yalan oldum sonunda…

Yüzünün her kelimesi,
Çalıntı kelimelerle doldu..
Ama ben çalmadım cümlelerini..
Yüreğim soldu…

Nakarat olmadım hiç sevdiklerime,
Bir geldim, bir gittim…
Yanlış cümleydik hep biz,
Doğrulanamayan sokaklarda kayboldum..

Kırmızı fırfırlı eteğimi salladım her seferinde,
Döktüm kederleri ateşe verdim…
Ömür denecek saniyeleri de,
Yaktım, kül ettim, gömdüm…

Her kelimenin ortasında Virgül ile ayrıldık,
Sonu gelmeyen cümlelerde…
Biz aslında Bambaşkaydık,
Bitip tükenmeyen Aşk’larda…

Yine gidiyorum…
Kırmızı eteğimin fırfırındaki rüzgarı bile bırakmıyorum Sana…
Yine ölüyorum…
Ortasından ayrılmış Sevinçler gibi, Tüm intiharlarım Sana…

(OnDokuz-Eylül-İkiBinOnBir*18:45


Nevin Akbulut