Gittin......!
Bir yanım eksik kaldı BABA!
İnan ki, çok yalnızım bu sokaklarda.
Bana bağırır, kızardın ama;
İnan ki, hiç kimse
Senin gibi sevmemiş beni BABA!
Yokluğun çok şeyi anlattı bana,
İnan ki, iki yüzlüymüş insanlar aslında,
Çok söylemiştin bana ama,
Dinlemedim seni,
Şimdi anlıyorum; SENİN dolmaz boşluğunda...
BABA...!!!!!
Biliyorum, duyuyorsun beni hala
O kadar muhtacım ki, yüreğimdeki soluğuna.
Kaya gibi sert görünürdün ama,
Gelince kapına, dayanamazdın; tek damla gözyaşına.
Bilirdim; açılacaktı o kolların, sorgusuz hep bana.
BABA...!!!!
Seni çok sevdiğimi söyleyebildim o hasta yatağında,
Neden böyle yapar hep insanlar,
Sevdiklerini kaybedeceklerini anladıklarında.
Ardından koca bir pişmanlık gelir sonrasında.
Keşke, haykıra haykıra söyleyebilseydim sağlığında;
’’SENİ ÇOK SEVİYORUM BABA..!!!’’
Ertelenmesin dile kadar gelen cümleler,
Bırakın aksın, yürekten yüreğe sözcükler.
Dönüşü yok zamanın, telafisi yok geçip giden anların,
Kalbine dolan acıların, nedeni olmasın hissettiğin pişmanlıkların.
İki dudak arasında kalmasın; yüreğinde sakladıkların. 09/2011 NergizA