Tapteze baharı bekler gibi bekliyorken seni,ben
Kasırgalara yarenlik ederek gitmiştin sen.
Umutlarımı,kör bir bıçakla törpülerken,
Yaşanmışlıklara ihanet ederek gittin sen.


Söyleyecek sözlerim varken susturdun
Duymalıydın diye geldim ardından,
medet umdum mum ışığından,
Köşe bucak aradım seni,
Buza kesmiş soğuğa kafa tutarak.


Söylemeliyim son’da olacaksa cümlemi
Karşıma aşılmaz dağlar,da çıksa,
Geceler sisle kapatsada cemalini,
Umutlarım duvara sabitlensede mıh gibi,
Söylemeliyim,söylemeliyim seni sevdiğimi.

Pusa kesmiş karanlığın koynunda koştum,
Bakmadım adımlarıma uçurumlara düştüm,
Yüreğimi aldım sıktım, avuçlarımda ezdim
Sustum,dağ gibi,kaya gibi, ölü gibi sustum.

Meltem efil,efil eserken ruhumu okşuyordu.
savrulan hazan yaprakları,ovuyordu yaralarımı
Metanet’im,mi sınanıyor? yoksa acz’e düşmem,mi gözleniyor?
Direniyorum fırtınalara,acımasız sel’e, soğuğa,
Belki kavuşamadan ömrüm sonlanacak olsada.


Vuruyor acımasızca darbelerini :teber!!!
Direniyorum eğreti değil çünkü bu bağlar,
Bir çınarın kökleri gibi derinleri,ne salmışım
Sallanıyorum,irkiliyorum,ama direniyorum


Sanki kutuplarda gibiyim üşüyorum.
Yarım yllılık karanlık ve yalnızlığım.
Düşlerim kabusum oluyor, uyuyamıyorum.
Gecenin koynuna saklanmışsın, çıkaramıyorum.


Ben seni yaşadım, yaşıyorum sensizim,
Son nefesimde sorsalarda söylerim,
İliklerime işlemişsin neyleyim
Son sözlerim ıslak olacak özür dilerim

Seni sende yaşamak istedim
Her nefesine ömrümü verdim
Gülüşlerine adanmıştı hayatım
Sen düşlerimde kayboldun... ;ARTIK SUSUYORUM.
"SEZAİ KONUK"