İlk defa odamda dumanla birlikte efkar vardı.
Ne hayalin ne gözlerin ne de ruhun vardı...
Denizin kıyısında dalgaların sessizliğinde gözlerinin parlayışı...
Ayrılamadığım tek şeyse seni unutamadığım, bir tek ondan ayrılamadım...
Seni düşündükçe yüzümdeki kan bembeyaz oluyor, yüzümü avuçlarımın arasına alıyorum,
sadece baktığım noktayı görüyorum,
Göz bebeklerimin sevdası.

Yürürken sol tarafa çöküyorum, ne yaparsam yapayım içimden atamayacağımı biliyorum.
Benim de küçük korkularım var işte...
Gündüzleri bulutlarım, geceleri gölgemle geçicek artık.
Topraktansa hiç korkmuyorum...
Çiçeği sen kokuyorsun, mektupların kefenim.

Sen rüyalarım kadar temiz, çiçek yüzlüm yaşamında ben olduğum sürece karanlık renklerin olucak...
Şimdi seni renklerine emanet ediyorum...
Düzensiz hayatımda seninde düzenini bozamam...
Karanlığı alıp ben gidiyorum..
Seni sadece yalnızlığama anlatıcam...
Aradığım zaman uzaklara sorucam, rüzgarlar kokunu getiricek...
Sesini yapraklarda duyucam, gözlerin ay, saçların yıldızlar, hayalin tutkum olucak.

Yıldızlarım yerlerinde masmavi titreşiyorlar,sanki yaklaşmak istiyorlar...
Bu nasıl ayrılık diyeceksin, gaddar, taş yüreklisin diyeceksin...
Acımasız, düşüncesiz diyeceksin, sevmediğimi düşünüceksin...
Bunları sana zaman yalanlayacak, o zaman anlıyacaksın.
Ben senden koparken gücüne inanıyorum.
Pınarlarından tek bir göz yaşı gelmeyecek, gelecekse eğer...
Öldüğüm de de severim seni.

Benimde gel gitlerimde oluyor ama yorulan ben değildim, ben de ki seni yordum, buna daha fazla dayanamazdım...
Bu açılan kapıyı artık kapatıyorum, senden sonra bir daha açamam, kilidi yüreğimde...

Sanki parça parça şişelerin içinde denizde dağılıyorum...
Yüreğimin acısına artık dayanamıyorum.
Ayrılık küçük kuşların kanatlarıyla döndü...
Tarih hiç önemli değil, başladığı günde bitti.