Anadolu’m, Türkiye’m, diyenlerin anası,
Hayme Ana - Domaniç, nasıl da yakışmışlar.
Domaniç’ki, yörede olur yaylanın hası,
Yazın nasıl serinde, çok sert oluyor kışlar.

Yalnızca dörtyüz çadır, Ertuğrul Bey başında,
Anası Hayme Ana, çadırı burda kurdu.
Çadırda yetmiş milyon, tam altıyüz yaşında,
Teslim etti gururla, Zübeyde’ye bu yurdu.

Asya’nın Bozkırından yemyeşil Çarşamba’ya,
Bir ocak yaktı ana, ocak hâlâ yanıyor.
Güneş tam arkasında, bakarak gelmiş ay’a,
Vefalıdır bu millet, Fatiha’yla anıyor.

Çadıra " Yurt " diyoruz, yurdu dişi kuş yapar,
Söküp te çadırları, kışın Söğüd’ü tuttu.
O ananın evladı, İslâm, Allah’a tapar,
Torun Osman Gazi’yi kollarında uyuttu.

Hayme Ana’m bu devlet, " Muasır Devlet " oldu,
Cennette safanı sür, merak etme bizleri.
Bu yurt Ertuğrul’larla ve Osman’larla doldu,
Rehber oldu bizlere yol gösteren sözleri.

Ak, boz atlar üstünde yağız delikanlılar,
O gün nasıl düşmana, kartal gibi daldıysa,
Diktiğin o fidanlar, altı asır canlılar,
Bu gün yine aynıdır, " Hücum " emri aldıysa.

Devlet Ana’m, çadırın üç kıtayı bürüdü,
Gittiğimiz yerlere götürdük medeniyet.
Bir başka torununun arkasından yürüdü,
Yeni idare şekli, şükür ki Cumhuriyet.

Cennet gibi yurdumun düşmanı olacaktır,
Merak etme ay ana, BU EZAN DİNMEYECEK.
Türk’e düşman olanlar, belayı bulacaktır,
Çadırdan tek ses çıkar, BU BAYRAK İNMEYECEK.

İsa Kahraman