ZORLA “AŞK” OLMUYOR

Kırık dökük sevdalar kaldı geriye ellerimde
Şimdi yalnızım şimdi çaresizim şimdi kimsesizim
Benim kadar durgun benim kadar sessiz
Ve yalnız bir gölün kıyısına uzandım düşlerimle
Varlığın mutluluğumdu yokluğun mutsuzluğum

Yüreğim ak tüylü kuğuların sürmeli gözlerinde çarpıyorken
Gözlerim ise suların duru sessizliğinde yıkanıp arınıyordu
Umutlarımı alıp bilinmezliğe götüren nehir
Bir gün onları bana geri getireceksin biliyorum
Ve biliyorum ki bu yalnızlık bir gün son bulacak

Parmaklarımla yüzüme dokunuyorum
Yanağımdan senin izlerin bulaşıyor elime
Ve parmaklarım sen kokuyor nedense
İlk kez güzel günlerin varlığına inandım seninle
Umut doldu içim ve umudum oldun

Ellerimi dağların doruklarına kaldırmışım
Geceyi durduruyorum gökyüzünde
Sen gelmeden önce bu güzellikler örtülmesin diye
Çünkü güzel olan her şeyde bir eksiklik var sen olmayınca
Ve sen olmayınca ben de bir hiçim aslında

Bilirim acı verir susmak insana
Konuşmak istersin kelimeler boğazında düğümlenir
İşte o zaman her şey bitmiştir aslında
Ne kelimeler ne de susmak bir şey anlatamaz artık
Gerçekler acıtır yüreğini ve yüreğinle ağlarsın

Uzun zamandır ağlayamıyordum
Artık ağlayabiliyorum yokluğuna umutla
Tenimde hissettiğim bir burukluğa ağlıyorum
Gözlerim seni unutmasın diye ağlıyorum
Seni düşünüyorum yine ağlıyorum

Seni düşündüğümde içime bahar geliyor
Aklımdan çıkartamadığım saçlarının yağmur kokusu
Gözlerimden silemediğim yosun yeşili gözlerin geliyor
Bir şarkının notalarında bulduğum huzur
Savunmasız bir bebek gibi ağlamalarım geliyor

Zalim ayrılık saplanmıştır bir kere en derinlere
Duyulan sadece iç çekişlerdir artık
Bir de dilimin ucuna gelen ve bozguna uğrayan kelimeler
Gözyaşı da suskunluğun meyvesidir ne çare
Dokunur acının üzerine ılık tuzlu bir ilaç gibi

Ve ilk defa gözyaşlarıma dokunmaktan korkmadım
İlk defa kirpiklerime konan serçeleri kovalamadım
Uzun zamandır ilk kez kendimle baş başa kaldım
Güneşe uzanıp ellerini tuttum tenini kokladım
Sonra beni izleyen kelebeklerden utanıp odama kaçtım

Akamayan ırmaklar gibi acılar çekmekteyim
Vahşi kısraklar geçiyor gözlerimin önünden
Bazen bir ağrı saplanıyor yüreğimin ta orta yerine
Düşlerim geçiyor aklımdan sen geçiyorsun
Ve bir an da soluduğum havam oluyorsun

Bu gece yalnızlığın kucağına verme beni ne olur
Gözyaşlarım gibi dünyam sensin şiirler sensin bu gece
Her geceden daha çok benimsin hayalimdesin bu gece
Oysa bir görsen ellerim kan yüreğim kan düşlerim kan
Çünkü seni öldürdüm bu gece

Ellerim acıyor sesim kısılıyor yüreğim ağlıyor yokluğuna
Avaz avaz ölene kadar
Ya da sen beni duyup ta gelene kadar bağırmak istiyorum
Ağlayan sesim bana izin vermiyor gözyaşlarım titriyor
Ve anlıyorum ki “zorla aşk olmuyor”


20. 07. 2007 / ANKARA