I.

Ahizenin diğer ucunda bıraktık sevdayı.
Duyduğumuz son "seni seviyorum"
Emanetiydi cızırtılı aşkların.
Muhtırayı yok sayıp nizami mutluluklar aradık,
Cesurduk;
İşte bu yüzdendir ki,
Esir düştük asimetrik ayrılıklara.

Koca bir şehri ateşe verdik bazen,
Bazen,
Gözlerimizde koca bir nehri kuruttuk,
Sol yanımızı dargın bıraktık aklımızla.
Lakin, gülebilmek fikri katidir artık,
Ve şimdi yıkmak değil,
Yeni şehirler kurmak vaktidir.

II.

Bir şarkının nakaratıyla firar etti karanlık,
Korktum!
Çünkü hep benimdi gece.
Güneş tepemde ve Ege’yle sevişmiş gibi tuzlu içim,
Avuçlarımda notalar,
Kifayet ayak basmadan topraklarıma her kelime anlamsız,
Şarkılar ithaf ettim zamana,
Sol anahtarı kayıpken her cümlesi manasız.

Gençtik,
Ekvatora yakın sevdalar yaşadık.
Sonra, azledildi zaman.
Yaşlanıyorken biz, aşk gençleşti.
Nasıl açıklanırdı ki başka
Biz çöküp kalmışken onun koşarak gidişi?

İsyanı bu yaz(a)madığım cümlelerin,
Saklıyorum müstakil gülüşlerimi avuçlarımda.
Bir şiir oluyorum,
Adım: "Ölümü Boğ, Doğ Kırlangıç!"
.
.
Doğukan İçil
.
.
Takip etmek için: www.dogukanicil.com