Ben sizin için h/içtim hep,
Bu yüzdendir yokluğunuzun gönlüme uğramayışı,
Ne büyük kahramanlıktır (!) bilir misiniz,
Gömleğimin patlayan düğmesinin tutup sarhoşluğumu
Sandalyenin altına yuvarlayışı.
Şaşkınlığım, unutuyor oluşumdan bayan,
Artık adınızı çağırmıyor penceremin altına
Altını çizdiğim paragraflar,
Bu aşk için savaşmak lüzumsuz artık,
Zira hatırlanmaz yaşadığım topraklarda kahramanlar!

Ellerimi yaraladım
Ve litrelerce kan bıraktım zamanın dişlilerine,
Akmasına çabalamakla geçti bir yaşım,
Şimdi akrepten de,
Yelkovandan da kan damlaması bundandır belki
Ve belki bundandır kuşluk vakti gözyaşım.
Şehrinizde yangın var,
Artık yıkmak zaruri ellerinizin değdiği duvarları
Ve inanın bayan,
İnanın yetmeyecek söndürmeye enkazımın tozu, toprağı.

Şimdi bir miktar okyanus tadı
İstençsiz kanattığınız suyu çekilmiş dudaklarda,
Rengi gözleriniz kadar gece,
Gidişiniz kadar koyu,
Ellerimi bıraktığınız caddelerde
Ve bazen elvedalar ile söz kesmiş duraklarda
Ama çoğu zaman da
Varyant’ın kuytu bir köşesinde kesti yolumu
Bir veda sözcüğünün tanrıya yakarışı.
Belki ’cennet’ olabilirdi dilinizde yüreğimin mahlası,
Tıpkı ben gibi
Cehennemi yedi yaşında görseydiniz;
Aklamaya yetmedi gözlerim dahi,
Ne yazık ki bayan,
Ne yazık ki körfez kadar kirliydi yüreğiniz.

//

Not:

Bağışlayın bayan
Dün akşam
Hisarönü’nde
Kirli bir masanın üzerine
Yüreğimden
Usulca bıraktım adınızı.
.
.
Doğukan İçil
.
.
Takip etmek için: www.dogukanicil.com