Ne kendin varsın, ne de görüntün var, sesin hiç çıkmıyor,
Gözlerimi kapatıp resmini seyrediyorum, bana hiç bakmıyor,
Bilirim, gönlün ateş gibi, yanıyor yanmasına da, beni yakmıyor;
Gönüllerde ateş istiyorum, yansın, yaksın istiyorum, lakin yakmıyor...

Korsuz, közsüz, sözsüz sevda mı olurmuş, insan donar, gönüller donar,
Buzda çiçek olur mu, açar mı, dost dost diye kokar mı, açsa da solar,
Gönüller açılırsa tomurcuklar açar gül olur, gönül bahçesi güllerle dolar;
Duygular destan olur, duygular şiir olur, duygular sel olur, gönüle akar...

Ateşle su, biri yakar biri söndürür, öyle biliriz ama, ateş ısıtmalı gönülü,
Su can vermeli, hayat vermeli, cennete dönmeli ki dünya, mis kokulu.
İki gönül bir olmalı, birbirine dolmalı, yanmalı içten içe, her yer aşk kokulu;
Göz göze değince şimşek çakmalı, bir ateş yakmalı ki almalı baştan akılı...

Tevfik ALBAY