Türk soyu dağınıktı Orta Asya kırlarında,
Avcılıkla geçinir,göçebe yaşarlardı kendi aralarında.

Çinliler çok güçlüydü miladın sularında,
Türk gençleri yetişiyordu,Mete’de aralarında.

Önce kendine kırk yiğit seçti,bir teşkilat kurdu,
Yalnız kaldıkça milletinin geleceğini düşünüyordu.

Babası sessiz,kendi halinde gününü gün ederken,
Mete Çinliyle nasıl başedecek;onun -düşünü-yordu.

Yeni silahlar keşfetti,yaptığı oklar ıslık çalıyordu,
Islık çalan oklar vınlarken,düşman morali bozuyordu.

Babasından devralıp idareyi,koca bir ordu kurdu,
Yüz bininin atı yağız,yüz bininin ki kırdı.

Yüz bin atlısı al al,diğer yüzünün ki doru,
Gök Tanrı’ya yakardı,"sen milletimi koru."

Kendisini yok sayan soysuz Çin’e saldırdı,
Hun soyunu zengin edip, Çin malını kaldırdı.

Fare gibi kaçışan Çinliler saklandı bodrumlara,
Beyaz bayrak kaldırıp "pes" dediler Hunlara.

Kalabalıktılar,sığmaz iken duvarların dibine,
Çalıştılar,çırpındılar durmadan,koydular taş taş üstüne.

Bu gün yedi harikadan biri olan bir duvarı diktiler,
Türklerden korunmak için,koskoca bir set çektiler.

Çin Seddi set olur sandılar Türklerin askerine,
Dayanamadı bu set bile Türkün hiçbir erine.

Yiğit Hunlar "BAY" oldu,Sarı Çinliler yoksul oldu,
Erkekçe döğüşemeyen Çinli,kalleşçe düşünür oldu.

Hun Elini doğu-batı diye iki parçaya böldüler,
Bölünen Hun Yiğitleri birer birer öldüler.

Yüzlerce yıl bey olup bozkıra hükmettiler,
Yıkılıp giderken bile tarihe,KAHRAMANCA GEÇTİLER...

Tevfik ALBAY