Istanbul’u dün gece ayaklarımın altına aldım senden habersiz.Yoktun; vardın.

‘Dünya tek bir ülke olsaydı başkent Istanbul olurdu’ Napolyon’un bu ünlü sözünü hepiniz hatırlarsınız.
Belki mübalağalı gelebilir; ama biz oraya bakmayacağız,yani anlayacağınız, kafayı o yönde yormayacağız,
yormamaya çalışacağız;çünkü hiçbir gerçeği değiştiremeyiz.Nasıl ki biz aşklarımızı mübalağalı seviyorsak,
bu adı geçen zat da böyle sevmiştir Istanbul’u. Kabul etmek iktizasındayız.

*

Istanbul da bir sevgili* değil mi zaten: Yedi tepeler, Boğaz, Kızkulesi ve onun beşik kertmesi Galata Kulesi,
Martılar, Deniz, Köprüler, Haliç, Süleymaniye, Sultan Ahmet, Topkapı…

Böyle bir sevgilisi olan var mı? Varsa el kaldırsın da hep birlikte görelim ve kıskanalım…

**


Kulak verelim toprağa:

‘’Bu şehr-i Sitanbûl ki bî-misl ü bahâdır
Bir sengine yekpâre Acem mülkü fedâdır’’

Nedim’in gizemli aşkı



‘’Ey bin kocadan artakalan dul kız;
güzelliğindeki tazelik büyüsü henüz besbelli,
sana bakan gözler hala üstüne titriyor.
Dışarıdan, uzaktan açılan gözlere, süzgün
iki lacivert gözünle ne kadar canayakın görünüyorsun’’

Tevfik Fikreti aldatan Kadın’ı



‘’Binbir direkli Halicinde akşamlar
Adalarında bahar Süleymaniyende güneş
Hey sen ne güzelsin kavgamızın şehri İstanbul’’

Vedat Türkali’nin özlemi



‘’Seni İstanbul yaptım, İstanbul'u sen
Her sokağına şiirini yazdım satır satır
Şimdi bütün semtleri bu şehrin seni anlatır’’

Ümit Yaşar’ın Kayıp aşkı



Kaç şairi ağlattı bu şehir ve kaç insanı boğdu elleriyle.
Ama yine de hiç kimse şikayet etmedi bu şehirden; edenler da çabuk öldü zaten.
Ki, Medusa bile yatarken bu şehirde,Tanrı tarafından nasıl lanetlenmesin ki nefes alanlar.

***

Şiir mi?

Lanetlenmek istemem…