resmetmeyi severim
kalem tutmayı,
kelimelerle sohbet etmeyi de…
ağlamayı da severim
bilmem,
belki gözyaşımın
sonsuz bir deryadan
yine sonsuz bir derya ya akıp gitmesidir
beni ona bağlayan

derya demişken,
kova kova su taşıdığım
minik göllerin kıvrılan ırmaklarını da çok severim

küçük yeşil gözleri,
ufacık bakışları,
avucumun içine bırakılan yumuşacık
sevgileri de severim

yalnızlığın korkusundan uzak, çoğul bir sevdanın
çok kalabalık zamirleri ile
yumak yumak olmuş kırmızı yanakları da
çok severim

günahsız teninden süzülüp,
kuruyarak iz bırakan
gözyaşını öyle özlemle severim ki..

uyandığında
o en menfaatsiz
masum bakışları ile
“annem nerde” diyen çocukları
daha çok severim…

çocuklar, çocuklar, çocuklar
yine çocuklar illa çocuklar
bizim olan çocuklar
sizin olan çocuklar
güneşin, yerin, toprağın
göğün, yüreğin çocukları
merhaba
merhaba...

11 AĞUSTOS 2011