Bundan birkaç yıl önce,
Bir aşk düştü yüreğime.
Güneşin aydınlığına ait bakışı,
Gecenin karanlığına inat gülüşü var idi.
Bir akşam vakti ansızın,
Bir ayaz alıp, kaçtı kokusunu.
Şiirler yazdım anısına,
Kelimeler kifayetsiz kaldı oysa.

~ Şehri aydınlatan ışıkları mıydı yoksa
Parlak iki fener misali gözlerin mi?
Yokluğun ya da benden gidişin miydi peki beni üzen?
Yoksa bensiz yaşayabiliyor oluşun mu?
Ben dünyanın en bencil insanıyım belki
Sense dünyanın en güzel mavi’si...

- Sevgilim,
Gözlerim gözlerine dokunsun son kez
Hüzünle bakacağım sana.
Benden kalan son hatıra,
Sensiz mutlu olamayacağımın resmi olsun.
Elbet yüreğim burkulacak
Hatıra geldikçe gülüşlerimiz...

Gitme!
Yüreğinle gel yüreğime.
Ruhun ruhumda derin yaralar açtı
Alev alev yanıyor içim...

- Sadece ruh mudur acı çeken?
Kırılan, kızan, özleyen?
Ellerim ellerde ısınmak istiyor,
Ayaklarım toprağa hasret.
Nicedir okşanmadı saçlarım,
Gözlerim gülmeye hasret...

Nereye gitsem bu azap bitmiyor
Her yön sana çıkıyor.
Biliyorum gelmezsin
Gelsende eskisi gibi sevmezsin...

-"Ve sonsuza dek mutlu yaşadılar..."
Sonu bize göre değil.
Bize ait tek bir son var;
"Ve aşk üşürdü,
Onlarsız..." ~