Her sabahın beşinde bir çocuk ağlıyor şu köşede,
öyle mahzun ve öyle acılı…

Her sabahın beşinde bir çocuk ağlıyor şu köşede,
terk edilmiş bir yürek kadar, esmerleşmiş acıların ortasında,
ellerinde yarı kırık oyuncağı, eski püskü bir flüt,
öyle acılı çalıyor ki dinlesen her gün ağlamasını istersin çocuğun,
ağladıkça flütü konuşuyor, konuştukça ben ağlıyorum...

Her sabahın beşinde ağlayan çocuk ağla/ma...

Her sabahın beşinde içimde bir çocuk ağlıyor,
ta şurada şuradaki köşede,
ağla/ma çocuk, sana yarı kırık düşler alacağım oyuncak niyetine,
sevgiler büyüteceğim namlusunda hayatın, çaresizliklerin boynunu bükeceğim,
ardın sıra sevgileri kuşanacağım ağla/ma çocuk...

Sen ağladıkça ben büyüyeceğim, ben büyüdükçe sen olgunlaşacaksın...

Hala içimdeki çocuk sabahın beşinde kalkıp ağlıyor,
Giden annenin ardından koşup eteklerine tutunuyor,
Anne beni bir daha al sırtında taşı, o minicik yüreğimi bırakma diyor,
O çocuk uslanmaz arlanmazdır bilirim...

O çocuk uslanmaz arlanmadıkça büyümeyeceğim, ben büyümedikçe ağlayacağım...

Hala içimde bir çocuk ağlıyor,
Ellerinden alınmıştır oyuncakları,
Örselenmiştir düşleri, kırılmış bir kalbi,
Küstürülmüş hayatların ortasında çığlık çığlığadır…

O içimdeki çocuk küstükçe hayat ben ağlayacağım,
Ben ağladıkça hayat yine de devam edecektir bilirim…