Son kez yüreğine eğilip
Seni seviyorum demeliydim
Sensiz cümleler bile fakir
Sensiz kalemin bile yazmaya keyfi yok

Her şey anlamsız
Heryer karanlık
Benim bu saçmalıkta ne işişm var

Sana gelmeyen kelimeye neyleyim
Seni güldürmeyen cümleyi kime söyleyecem
Artık hayatının hiçbir yerinde olmayacam
Zaten sende hiç olmamıştın

Telefonum çalmaz sessiz
Kalbim
Kalbim bir başkasına mahkum
Korkar ayıptır belki
Seni sevmeye
Çok mu şey beklemiştim hayattan
Senden

Sensizken neler çektiğimi hiç bilmeyeceksin
O gecelerin gündüzlerin nasıl geçtiğini hiç bilmeyeceksin
Şu şehir
Şu dört duvar bilir beni
Sen hiç bilmedin beni

Şimdi mutsuzlukla oyun oynayacam
Anıları beyaza boyayacam
Sevgiyi kırmızıya
Acımasız sözlerini siyaha boyayıp
Karanlığa hapsedecem
Seni maviye saklıyorum
Bir gün denizde seninle buluşmayı hayal ediyorum

Üşüdüğümü hiç görmeyeceksin
Yolda görürsün belki
Mutludur diyeceksin
Düşünmeye değmezmiş
Yazıkmış harcadığım emeğe
Bilmiyosun
Sana hiç söylemeyecem ama
Hiç görmemiştim babamın ağlamasını
Bir damla yaş bu kadar mı değiştirir herşeyi
Sen
Yüreğimde kanayan yara
İhenetin kendisi
Sen kalemimin dostu
Hiç bilmeyeceksin
Çağırdım kalemimi
Gel iki satır yazalım dedim
Gelmem,gelemem
Yazmam,yazamam dedi
Sana söylettirmem dedi
Zehir de olsa içinde kalsın
Seni seviyorum
Ve sen hiç bilmeyeceksin neden gittiğimi
Öyle arkana dönerek gidilmez
Gitti mi hiç dönmeyeceksin
Ölüm gibi olacak
Soğuk olacak
Seni kaybedenlerin gözlerinden yaşlar akacak
Gittin mi ölmüş gibi gitmelisin
Ne sende nede kalanlarda umut bile olmayacak
Ölüler dönemezmiş
Gittin mi böyle gidilir dercesine :(((
Gideceksin