Suskundu kadın
Aşkın artç depremleri ile sarsılıyordu
Yandıkça son güze gebe kaldı
Küskün sancılı dili
Usulca fısıldadı
Hey.!
Umudumun kıblesi sen
Haberin varmı
Ömrümü koynunda sabahlattığından beri
Sol gamzemin çukurunda uyuyor hüzün
Birazdan efkarımın çırasını yakacak


Birden
Tökezledi kelimeleri
Hem has ipekten di sözleri



Önce
Yıldızlar çekildi ağıla
Akşamın mahmurluğu çöktü
Usulca kapandı gözleri
Gece siyah feracasını örttü üzerine
İşte
Her yer zifiri karası
Birazdan çözülecek azgın
Kudurmuş vesveselerin zincirleri
öldüresi b/akışlarla
Isıracak yine ümitlerin en mahrem yerlerini



Yürüdü
Kalbinin küçücük su birikintilerinde
Devasa şiirler yüzdüren kadın
Mutluluğun ekşimiş suratıyla
Solgun çiçekler İçinde unutulmuş güz
Ağlıyor son nefesini veren ümitler
Göğe yükselirken suskun adaklar
Boynu bükük dileklerin son çırpınışı



’Gel’ demeye yüzü yok
Şaha kalkan
Yüreği sığmaz iken can kafesine
Kaldırdı başını umarsızca
Ruhunun kabuklarını soydu
Kanadı kırık sabrının sırtını sıvazlayıp
Yanlızlığını astı ağustos böceklerinin sivri diline




Ne tuaf bak.!
Arap saçına dönmüş
inşallahların ’Amini’ ile
Kış uykusuna yattı matem-i vuslat







Gönül Aydemir Adıgüzel..
Sıfırdokuz sıfırsekiz ikibinonbir