Uzun zaman oldu,
İnsan perspektifinden izlemiyorum dünyayı
Neden bilmiyorum Zühre
Sırrım ve sevincim, hüznüm ve güvenim olsun istemiyorum
Tüm sokak adları, tüm evren, hatta ben
Ve hatta çiçek tozları dahil
Suç küpeştesiyiz Zühre




Söz konusu dünya olunca
Merak etmiyorum varlığı,
Düşünmek istesem bir oda karanlığı kadarım
Birşeyleri sevmeye yeltensem;
Ölü kahinler konuşuyor içimde,
Birinin başka birini sevme biçimini temelleştirince;
İnsan gece seviştiğini sabah öldürüyor
Sonralar niçin var, akis ne Zühre ?




Hey insanlar, hey siz insanlar !,
Özgürdünüz bir zaman demek düşüyor sesimden,
Çoğu günler bakışları susturuyor beni
Açıları, alaşımları susturuyor
Çar suskuları
Dil kıvrımları Zühre




Tüm uzuvlarım, tüm organlarımla
Aklımda saklıdan sıkılan sorularla
Gelin diyorum, gelelim diyorum
Dünyayı değiştirelim, güzelleyelim
Ölü kahinler binlerce;
Burası metalforizma !,




Sonra bir ağaç büyüyor içimde
Birdenbire bir orman,
Mil mil nehirler geçiyor yastığımdan
Bir yıldız Zühre
Bir yıldız koskoca gözlerimde
Sıkılmıyor yalnız yıldız olmaktan
Albatroslara bakınca anlıyorum
Uçarak yaşanılan hayattan.


Ağaçlar, içimden geçen nehirler dünyaya ait değiller mi Zühre
O eşsiz orman albatroslar kadar yabancı mı yeryüzüne ?



Daha ilk soruyu sormadan
Ölü kahinler yanıtlıyor sesimi;



-Hem iyi tarafındasın dünyanın, hem kötü
-Bir yanın karanlık senin de; herkes gibi
-Sen doğru tarafındasın soruların
-Aldığın cevaplar doğru ve yanlı

Devin Karaca