yatağını özler su
bir küçük kız
yaşar diyarbekirde
eller ağında kurak
renkleri zamansız
açar esince dallara bereket
kalır mektuplar yalnız

su, annelerin kaderi aslında
döngü aynı, acı sonsuz
dinmez ölümün açlığı
dağların ateşi sönmeye
ısınmak doyasıya
ağlar fırat asırlardır
dicleye karışır tuz

uçurtma ister eylül
rüzgârı yakalar yelesinden
torosa tanıtır sevdasını
bırakır diyarbekir kalesine

su, küçük oğlan çocuğu
yaşamamış doyasıya
ölüm hep tanıdık
korku ensesinde
burukluk kırılmış sesinde
yüreği ezelden uzakta
bedeni doguştan diyarbekirde

kapılar kapanır, kapılar açılır
her zarftan çıkan başka
suyla yoğrulur beşeri hamur
yaşamak yorgun, yaşamak mahmur
bekler gözler ufukta
düşer yollar bir gün diyarbekire
zemheri devreder bayrağı
gül bırakır annelerin göğsüne

Şahika Güray