gittiği yere götüren bir tren...
manzara: bozkır; sonsuzluğa uzanmakta...
tren camında yansımaların arasında görünür...
tek bir ağaçtır o...tek hayat belirtisi...
artık en sevgili sonsuza dek uzakta...
küçülerek kayboluyor ufukta...
belki bir gün hayali bile silinecek...
vefa etmeyene vefa etmeyecek hafızam...
yalnız kalacağım bu son durağı belirsiz trende...
oysa korkuyorum yokluğunda doğan güneşten bile...

sen kırk dağın yedi ırmağın iki denizin ardındaki..
yoksa sende mi karıştın bozkıra?
hangi it dinlenir gölgende?
hangi kuzguna mesken oldun?
hangi baltalar bilenmekte servi bedenin için?
hangi kuduzlar ağzının suyu akarak gözlüyor?
hangi akbaba düşmeni beklemekte?
sen bilmiyorsun...
sen öyle pervasız öyle safça...
bilmiyorsun ne hesaplar dönüyor...
güzelliğin tutuyor hayatın acımasızlığını...
bilmiyorsun...
ve şimdi yüz dağın ardına gitsen..
iki deniz iki okyanus olsa..
yedi ırmak yedi koldan kuşatsa... yinede
bulurum seni...
dolaşır dağ dağ, ova ova...
varsın şimdi ben bir yanda saklı olayım
sen benden uzak...
bir gün bu tren tersine döner...