bir inanç bırakmıştım avuçlarına
sen vurmadan az evveldi
bir gelecek yamalamıştım bohçana
ve bir tembih
sıkı tut, iyice sar ki; unutma...




diriydi o vakit yelkovan
zamanın kalın bilekleri vardı
tıklım tıkış coşkulu kalabalık
ve mutmain bir ihtişam


dar ederdi ritmi yerini
tıknaz bedene sığmayan o har


çimenler yeşildi sular çağlayan
düzgün akardı nehirler
kalem yerine dallar vardı mesela
aşk izleriyle kertili
gür çamlar akasyalar
hep kalayla nişanlanan taslar





hayatla, elleri boş cebimde voltalardım
ki; en rahat yaşam cebiriydi
kırmızı atkını hatırlarım
deniz basmış mavi yeldeğirmenleri
hiç sevmesem de yağmuru
seyrederdim ellerim cebimde
siyah şemsiyen olurdu elinde hep
tıpkı ten rengin gibi bir palto kavuniçi
hiç unutmam
bir güz vakti tırmalamıştın içimi




büyüdük
yaşam kavgası sürdü bizi, kattı önüne
ve zamana yenildi heveslerimiz
giderek kirlettik dünleri
yozlaştı giderek sevilerimiz
anılardan dizelere geçtin sonra
bir gece vaktiydi
giderken hoşçakal bile diyemedim



dün aşırdım yine ebediyet bohçasından
inancı aşınmış bırakmıştım en son
bir sanıktı büzülmüş ellerim
ve sen gitmiş...

şimdi nasırlı yollar tanık
seni çağıran türkülere
birkaç resim kaldı elimde bir iki şiir
ve inançsız avuçlar, aşka dair!..






ToprağınSesi



.