0
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1274
Okunma
İhanet rüzgarları, esti geçti hayatından,
Güveni; yaralıydı!. Duyguları savrulmuş,
Uzaklara; parça parça...
Devam etmeye, mecburdu yoluna...
Tüm kalan, kırıntılarını topladı,
Umutlarının...
Sararmış yaprakalarını,
Temizledi; duygularının.
Yeniden, yeşerip büyüsünler diye!
Acılarının; suyunu çıkarıp suladı,
Yeşertti, umutlarını!
Gözyaşlarını tuttu, akıtmadı...
Ağlamadı, bir daha güçlü olacaktı!
Herşeyi unutacaktı!.
Öyle oldu...
Dışarıdan hep güçlüydü .
Oysa; içindeki yarası,
Git gide büyüyordu, ruhunda...
Bir ağacın, içini kemiren;
Kurtlar gibi, ruhunu kemiriyordu...
Dışından, dimdik ayakta görünsede
İçten içe bitiyordu.
Hayatta; hiç bir şeye, güven duyamıyordu...
V.Kayra
5.0
100% (1)
