Aşkın resmini çizmek isterdim bir gün elimden gelse,
Şöyle kocaman bir panoya, mesela gökyüzüne…
Küçük yıldızlar yerleştirirdim içine ışıl ışıl parıldayan,
Itır çiçekleri de olurdu mutlaka dallarında mis gibi kokan…
Nadide bi pırlanta taç da takardım göğün başına, panoya yakışan…


Rüya katardım biraz, çokca hülya, elem, biraz sitem, en çok iksir,
Elele tutuşunca sevdalıların yaşadığı hisleri mesela,
Sarılınca canana, canın göğe yükselişini, biz’deki teni hissetmeyi,
Melekler boyardım bir sürü ellerinde lir çalan, hedefe ok atan…
İnci taneleriyle süslerdim çerçevesini, sedefin ışıltısını yansıtan,
Nurdan ırmaklar akardı içinde, bir de büyük çağlayan,
İki iri zümrüt göz yerleştirirdim hem de, bir gülen bir ağlayan…


Çatısını camdan yapardım aşıklar yatarken göğü seyretsin diye,
İlkbahar esintileri eklerdim saçlarına, eserken çiçekler açtıran biteviye,
Zambaklar olurdu, illaki kırmızı bir gül ve de papatya beraberinde,
Dile getirilmemiş tüm sevda şarkılarını eklerdim fon müziği niyetine,
İnceden bir sızıyla tarifsiz bir sevinç de tuale eklenirdi,
Mutluluk aşksız, aşk bunlarsız olur mu, tablo tamamlansın diye…


Ayşe Nurdan Çağan