Önce sessiz sedâsız seyretti beni camdan,
Sonra bir hışım ile salladı perdeleri.
Uğultulu bir sesle gelip geçti odamdan,
Bıraktı arkasında, dertleri, kederleri.

Ne var ne yok dağıttı masamdan devrildi mum,
Yere düştü kalemim uçup gitti kağıtlar.
Yapayalnız odamda huzur ararken ruhum,
Birdenbire karşıma çıkıverdi ağıtlar.

Gezdi tüm odaları yokladı birer birer,
Sanki hırçın ruhuna bir beden arıyordu.
İlişince gözüne duvardaki resimler,
Bu kan çanağı gözler senin mi diye sordu ?

Eğilip kulağıma bir şeyler fısıldadı,
Benmişim aradığı, söyledi titreyerek.
Gözleri karanlığın içinde ışıldadı,
Ve kayboldu o anda yanımdan kükreyerek.

Kaldırdı taşı tozu, sağı solu süpürdü,
Savurdu bedenimi, geçirip cendereden.
Benim olan her şeyi peşi sıra götürdü,
Artık benimsin dedi; çıkarken pencereden...

19.06.2007

Ahmet Turgut Atlık