Sen de bir gün Siyah’tın aslında,
Her renk gibi, her rengin özü gibi.
Kaç renge bulandı bu beden,
Sana gelene kadar…

Yağmur yağınca yağmurun rengine büründün,
Şeffaflaştın… İçin göründü
O kadar temizdin ki..
Yağmur bitene kadar…

Akşam sefaları açarken,
Mor’a büründün…
En çok bu renkte Sevdim Seni,
En çok bu renkte kaldın gözümün önünde,
Sabahtan akşama kadar..

Başka renkler bu kadar yakışmadı rengine,
Tekleyen bedenimde çırpındılar hep.
Kırk tas su döküldü üzerimden,
Rengim çıkana kadar…

Çevirmedi hiçbir rengi bu ten,
Her renk biraz daha renk kattı dünyama,
Sanki asırlardır renksizdim…
Mor gelene kadar…

Şimdi onun avuçlarına döküyorum birer birer tüm renklerimi,
Ve gitmeler… Hepsini geride bıraktım..
İzlerim karıştı yağmurun izine…
Kirli bir beyaz Pencere den akana kadar..

Mavi ve Pembe kadar ters,
Ölüm’le Yaşam kadar,
Ölüm soğuk, Ruh ise sıcak…
Karışımı Mor kadar…

Yüreğim yangın yeri, yüreğim mosmor,
Her renk biraz Sendi… Siyah’a çalanlar hariç..
Şimdi renkler birbirine karıştı…
Tüm renkler Morardı..

Sen’li, Benli, Biraz da Mor’lu bir gece,
Birbirine akan renkler Mor’lu mor,
Kalpten akan renkler hece hece,
Çıplak, yağmurlu ateş kor..

Öyle ters olur ki her şey,
Ölümüm umarsızca, kahkaham çılgınca…
Ve biraz sessizce…
Ama Şafak rengi kadar Morca…


Nevin Akbulut
Yirmi-Temmuz-İkiBinOnBir*16:20