Bir "altın kafesin" vardı ,
Birde özgürlük diye çarpan "ufacık yüreğin".
Bilmezdin ki devasız aşka düşeceksin,
Altın kafesinde boğulacak,
Çırpındıkça kanadın yara bere içinde kalacak,
Düşeceksin ,düştüğün yerden tekrar devam edeceksin,
Kurtulmak tek dileğindi,birde devsaız aşkın.
Hani derdinya "bende mi aşık olsam söyle dostum" diye
Aşkın tam ortasında yanıp tutşuyordunda ,
Dostundan bile saklıyordun ha.
Elerden mi öğrenecektim ,aşkının peşinde koşamayıp,
O içinde bulunduğun kafese birde zincirleneceğini,
Olmadı be dost ,hani anca beraber kanca beraberdik,
Sen sattın beni ,dosttuk herşeyimizi anlatıyorduk hani,
Sakladın aşk ,aşk diye yüreğinin nasıl yandığını,
Sana ben aşıksın dediğimde
Kahkaha atmıştın "nerden çıkardın ?" Diye
Bende "aptalımya malum oldu " demiştim.
Gerçekten abtalmydım da anlayamadım
Senin çaresizce kıvrandığını dost.
Şimdi nerdesin ?Halen kanatların kırıkmı meleğim?
Altın kafesin halen o kadar darmı ?
Hele o zalim sahibin onu sormuyorum bile.
Unutma canım bana halen bir kahve borcun var,
Sende kırk yıl hatrım kalsın diye.
Seni çok özlüyorum dostum,hemde çok !!!!
Sen benim Kantsız meleğimdin ,
Bende senin Güzel Yüreklin,
Ne senin kanadın uçmayaı becere bildi ,
Nede benim yüreğim susmayı.
*BİNNUR DOĞAN