zamanın hızına yetişemiyor sözcüklerim
parmağımdaki iz kaybolalı çok oldu
elim kalem tutmuyor artık
düşlerim bile flu

yeni romanlar çıkıyor, görüyorum raflarda
uzanıp okuyasım gelmiyor
gazete sayfalarında tıfıl yazarlar sonra
çok mu kibirliyim ne

Allahtan oğuz atay var da gülüyorum biraz
kendime gülüyorum çaktırmadan aslında
annem ne de çok özlemiştir şimdi
sahi, ben niye buradayım

okumak için gelmiştim dimi
yok yok, onlar okumak için gelmişlerdi
okudular ve gittiler
ben yazmaya geldim buraya

her düşünen mecbur buna
yaşanacak bu bohem hayat
alışmışsın bi kere, düşünmeden de olmaz
düşünürsün hiç olmaz.

çünkü huzur tanpınar’ın satırlarında kaldı
sonrasında karıştı her şey
dostoyevski, freud, camus falan derken; fakat,
nietzsche’ye hiç bulaşmayacaktım

olan oldu, yapacak birşey yok
eğip başımı usul usul yazıcam şimdi
yazdıkça çürütücem kendimi
okuyanlar da çürüyecek ama

kafam çok doldu bu gece
iyisi mi ben roman yazayım
yoksa siz şair mi sandınız beni
haksız da sayılmazsınız gerçi

bildiklerimi bilmeseydim keşke
o zaman mutlu olurdum belki
pek bişey bildiğim de yok hani
ukalayım dimi biraz

ben istemedim ki bu hayatı
istedim de bu değildi umduğum, her neyse
hiç kimse böyle olsun istemez
ama bazen böyle olur.